right_side
In:

Un ladrón de emociones

Chupóptero.

1. m. coloq. Persona que, sin prestar servicios efectivos, percibe uno o más sueldos.


Llegar a casa de un desconocido y apropiarse de sus bienes, de su bien más preciado. Cogerlo delicado, con manos temblorosas. Mirarlo con deseo, dónde el desconocido veía. Pasar la lengua tacto bronce sobre los miles de momentos, sobre emociones construídas, elaboradas, de-sa-rro-lla-das. Sentir como caen, una, dos, tres... caen. Hasta llegar al recuerdo primordial, al recuerdo inamovible y descubrir con cierta indiferencia sana, con miedo inoloro, con nuncamehapasado, que no puedes competir. Saberse dueño de algo que no es tuyo, dueño fugaz, impermeable, desinfectado. Miedo absurdo, miedo excitante, miedo consentido. Verse el enemigo en terreno neutral.


Dar pasos pequeñitos, hacia el peñón. Ser sigiloso y toparse de frente con tu realidad paralela, caminar sobre sus pasos y pisar arrepentido. Y no poder parar. Pensar de repente en ti mismo. Ya no son tres sujetos, ahora es tu barquito de vela, inseguro, descascarillado, llenito de pasados... Te cruzas con los otros botes, con los marineros valientes de turbias aguas, de negras mareas misteriosas. Huyen. Tu sigues acercandote, contracorriente. Quieres tormenta... pobre grumete a la deriva.

Robando frutos del árbol del vecino, nunca de mis ramas colgaron plátanos, pero siempre me ha gustado subirme a las ramas más altas, que si me caigo, ver al menos la luz en el cielo.

In:

Cenizas

In:

Popmundo


In:

Los Lunes al Sol



Espléndida.

Sen dúbida unha vez máis as actuacións maxistrais de Javier Bardem e Luis Tosar, non fan máis que tornar doce a amarga realidade da temática desta película, que nos tempos que corren fainos reflexionar e concluír que as vidas persoais e as consecuencias non son sempre obra de accions incorrectas. As actitudes, non sempre acertadas, poden ser froito de moitos factores e endexamais debe ninguén, xulgar o que fai ben ou mal, aquel que non ten traballo, porque a culpa non é del, a culpa non é nosa. O importante ó fin, e estar xuntos, coma os siameses.

In: ,

As Verbas Ceibes

Queda inagurado oficialmente o meu novo blog, espero actualizalo alómenos un pouco máis ca este...

As Verbas Ceibes: Un espazo de literatura poética onde tentarei plasmar os que considero obras maestras do mundo da poesía, e tamén (na maioría dos casos) creación propia do que pode ser ás veces un atentado á poesía pero que me axuda en momentos de indecisión vital como pode ser o actual.

Espero que vos guste.

In: ,

Novo Blog

Sen noticias nen ideas para este Espiroblog, creo que un caderno de bitácora virtual servirá de musa para cubrir carencias de expresión poética dun servidor (supoño que a falta de Fotolog). A temática: Poesía e fotografía dun simpe afecionado.

Próximamente nos seus monitores!

In:

A Coruña Returns

En una semana he conseguido recorrer parte de la ciudad para seguir recordando y reconciliandome con ella. He tomado café, té, postres, cenas, comidas... He visitado la playa y el puerto. He quedado con mis amigas de la infancia. Vestido de traje, caminado por la calle Real con música, La Marina, Orzán, Riazor, La Torre, San Andrés... He visto a coruñeses arrastrar los pies, la estación de tren y de autobuses. Mis pasos. He caminado delante de mi colegio y detrás de los parques que frecuentaba. El Rastro (que si existe). Me he comprado comics de Liniers y de Quino, pantalones a cuadros, pollo asado. Cocinado sin fuego, dormido sin almohada. He ido a votar, he visto al señor que mueve la bandera del PP insistentemente antes de la calle Real. Que los coruñeses saben muy poco gallego y que el mundo de las empresas es bastante... snob. He atendido el teléfono, recibido gente, hecho entrevistas y pasado test psicométricos, cribado "curris" y descubierto como le llaman a los curriculums la gente que "sabe" de eso.

El tiempo pasa rápido, y ahora, quiero bailar :)